TEHNOLOGIJA

LNB

LNB je skracenica od Low Noise Block Convertor,ili u prevodu niskosumni blok-konvertor.U pitanju je uredjaj koji se montira ispred satelitske antene,na drzacu u pravilnom uglu i odstojanju od antene,tj. u zizi parabole antene,a uloga mu je da prikuplja mikrotalasne signale sa satelita koji se odbijaju od antene i dolaze na LNB.Onda se u konvertoru signal pojacava,konvertuje u nizi frekvencijski pojas i salje kroz koaksijalni kabal u resiver.Postoje LNB konvertori za prijem C i Ku banda.Svaki konvertor ima polarizaciju,linearnu i cirkularnu.Linearna polarizacija moze biti H (horizontalna) i V (vertikalna).Cirkularna R (desna) i L (lijeva),kod nekih satelita koji emituju za podrucje Rusije.Standardni LNB koji se kod nas koristi je Ku band linearni,koji moze da prima kanale koji emituju u cirkularnoj polarizaciji,ali sa oslabljenim signalom.Zakvalitetan prijem ovih kanala,koji emituju sa pozicije 36 stepeni istocno (Eutelsat W4,Sesat) potrebno je ugraditi Ku band cirkularni LNB.
Svaki LNB ima dva frekvencijska opsega,nizi I visi.Zbog toga ima i dvije frekvencije lokalnog oscilatora (LO),primjer 9.75 GHz I 10.6 GHz,a za prebacivanje izmedju opsega se koristi frekvencijski ton od 22 KHz koji resiver salje kablom u LNB I tako prebacuje izmedju nizeg I viseg opsega.Da pojasnim,LNB moze da primi frekvencije u opsegu od 10.7-11.7 GHz pri tom koristeci LO 9.75 GHz I visi opseg 11.7-12.75 GHz koristeci LO od 10.6 GHz.Ovakvi konvertori se nazivaju univerzalni,koji se koriste za prijem kanala.Osim univerzalnog ili single LNB-a,postoje i dual konvertori sa dvije prijemne glave,tacnije dva konvertora u jednom.Oni se koriste za prijem dva bliza satelita,najcesce Astre 19E i Eutelsata na 13E. U njih je ugradjen DiSEqC prekidac,za prebacivanje izmedju njih.Jos postoje twin,Quadi Quatro LNB konvertori.
Twin LNB je za dva prijemnika istovremeno,ima dva izlaza 2 x H/V nizi i H/V nizi i svaki izlaz je nezavisan jedan od drugog.Znaci dva LNB-a su ugradjena u jedno kuciste sa jednom prijemnom glavom.
Quad LNB ima 4 izlaza 4 x H/V nizi i visi,za 4 prijemnika,kombinacija 4 x single LNB-a ugradjenih u jedno kuciste,sa jednom prijemnom glavnom.
Quadro LNB se upotrebljava za vise korisnika,ima cetiri posebna izlaza (H nizi,V nizi,H visi i V visi).Ovalj LNB se koristi u kombinaciji sa multipreklopnicima koji vrse preklapanje I odabir izlaza LNB-a vec prema dobijenom zahtjevu LO I polarizacija sa sat prijemnika.Primjena u sistemima za kablovsku distribuciju signala.
Najvaznija karakteristika LNB-a je odnos signal/sum,koji se izrazava u dB.Standardna vrijednost 0.3 dB,a postoje i 0.2 dB.

DiSEqC-Digital SAtellite Equipment Control

DiSEqC digitalno kontrolisanje satelitske opreme je novost koja je uvedena u satelitsku tehniku 1997 god. Od strane Eutelsata I koja je posebno razvijena za pracenje programa za vise satelita.Prije pojave DiSEqC, kada ste zeljeli pratiti programe sa 2 satelita morali ste dodati jos jedan kabal koji ce spajati novo postavljeni LNB s prijemnikom ili ako na prijemniku postoji samo jedan LNB ulaz trebalo je dodati poseban prekidac,22 KHz prekidac koji je sluzio za preklapanje izmedju dva LNB-a.Ovaj sistem je radio dok su u upotrebi bili obicni one band LNB,koji su mogli primati signale samo u jednom frekvencijskom pojasu,najcesce od 10.700-11.700 GHz.Dolaskom univerzalnih LNB 22 KHz prekidac vise nije sluzio za preklapanje izmedju LNB-a,vec za preklapanje izmedju gornjeg i donjeg fr. pojasa LNB-a.U tom slucaju moglo se prikljuciti 2 LNB samo ako je prijemnik imao 2 ulaza za LNB,a koriscenje vise LNB-a na jednoj anteni nije bilo moguce,osim koriscenja motorizovane antene i zbog toga je razvijen sistem DiSEqC koji omogucava postavljanje vise LNB-a na jedan prijemnik pri tom koristeci jedan kabal.

On sluzi za preklapanje izmedju polarizacija,frekvencijskog podrucja i LNB.

Osnovni princip rada DiSEqC je da on koristi postojeci signal 22 KHz za slanje digitalno kontrolisanih signala putem postojeceg kabla.Periferna oprema kao sto je LNB prepoznaje taj signal I njemu se prilagodjava.

Pravi i potpuni DiSEqC salje 22 KHZ signal vrlo brzo tako da otvori jednu vrstu dig.signala.Ovaj signal se salje izmedju standardnog 22 KHz signala sto mu omogucuje potpunu kompatibilnost sa postojecom opremom.

Postoje nekoliko verzija DiSEqC:



DiSEqC 1.0

Ova verzija omogucuje resiveru da salje signale jednosmjerno prema LNB.Omogucuje da resiver kontrolise do 4 LNB-a putem jednog kabla i jednog prekidaca.Prekidac je potreban jer se na njegove ulaze (1-4) prikljucuju LNB,a na njegov izlaz se spaja resiver.Putem DiSEqC signala se salju informacije o polarizaciji,fr. lokalnog oscilatora (LO),fr. opsegu…Sa ovom verzijom moze se kontrolisati do 4 univerzalna LNB i pratiti programe sa 4 satelita s jednom ili 4 antene.



DiSEqC 1.1

Novi tip protokola koji se instalira u pojedine prijemnike.Omogucuje upotrebu dva nivoa DiSEqC prekidaca,cime se na jedan LNB ulaz moze spojiti do 16 LNB-a s pripadajucim antenama.Za one koji zele gledati 5-8 satelita.



DiSEqC 1.2

Napredna verzija 1.0,a ona omogucuje prikljucenje i kontrolu do 16 LNB-a po jednom LNB ulazu na resiveru.To se izvodi putem izbora resivera gdje je omoguceno da se definisu DiSEqC sklopke koji se koriste kao:

1-onaj koji je blizi prijemniku i 2-onaj koji je blizi LNB-u.Na taj nacin se koriscenjem 2 DiSEqC prekidaca sa po 4 ulaza za LNB moze spojiti 16 LNB-a na jedan ulaz resivera,odnosno do 32 univerzalna LNB-a na oba LNB ulaza.



DiSEqC 2.o

Kao dodatak verziji 1.0 ova verzija omogucuje da periferna oprema komunicira s prijemnikom.Npr. LNB moze da posalje signal resiveru koji nosi podatke koju frekvenciju LO trenutno koristi LNB,pa se resiver moze automatski tome prilagoditi.Sistem koji koristi verziju 2.0 moze automatski da prepozna svaku perifernu opremu koja je prikljucena na resiveru,paliti je i gasiti kako nalaze resiver i primati podatke od pozicionera.



DiSEqC 1.2

Verzija koja je jednaka verziji 2.0 sa razlikom da moze adresirati do 64 satelitske pozicije,polarizacije i fr. opsega.Omogucuje prikljucak i kontrolu do 3 nivoa DiSEqC prekidaca i uredjaja.



 

 

 

Često ljudi teško shvataju razliku između hardvera i softvera u PC sistemu. Ponekad je

teško povući granicu, jer su oni isprepleteni u dizajnu, konstrukciji i u radu, ali je važno
shvatiti tu razliku da bi se razumela uloga BIOS-a u sistemu.
BIOS je izraz koji označava osnovni ulazno/izlazni sistem. BIOS je u stvari veza između
hardvera i softvera u sistemu. Mnogi poznaju BIOS pod drugim imenom – upravljački
programi uređaja (engl. drivers).
BIOS je jedna reč za sve upravljačke programe koji u sistemu zajednički čine interfejs
između hardvera i softvera operativnog sistema. Ponekad može da zbuni to što je deo
BIOS-a upisan nagorevanjem ili fleš programiranjem u ROM čipu, pa je trajan (ne briše se
kada se isključi napajanje) i namenjen samo za čitanje. To je osnovni deo BIOS-a, ali nije i
sav BIOS. BIOS sadrži i ROM čipove na adapterskim karticama, kao i dodatne upravljačke
programe koji se učitavaju prilikom podizanja sistema računara.
BIOS sačinjava kombinacija BIOS-a na matičnoj ploči, BIOS-a na adapterskim karticama
i upravljačkih programa za uređaje koji se učitavaju sa diska. Deo BIOS-a koji se nalazi u
ROM čipovima na matičnoj ploči i na adapterskim karticama ponekad se naziva firmver,
što je naziv za softver koji se nalazi u čipovima, a ne na disku. Zbog toga neki pogrešno
misle da je BIOS hardverska komponenta.
PC sistem se može objasniti kao niz slojeva – neki od njih su hardverski, a neki softverski
– koji međusobno komuniciraju. U osnovi se PC može podeliti u četiri osnovna sloja od
kojih se svaki dalje deli na podskupove. Na slici 5.1 prikazana su četiri sloja tipičnog PC-ja.
Sistem se projektuje u slojevima da bi operativni sistem i aplikacije mogli da rade sa
različitim hardverom. Dve različite mašine sa različitim hardverom
mogu, koristeći prilagođeni BIOS, da povežu hardver sa zajedničkim operativnim sistemom
i aplikacijama. Prema tome, dve mašine sa različitim procesorima, medijumima za
skladištenje, jedinicama za video itd. mogu da koriste isti softver.
U slojevitoj arhitekturi aplikativni programi „razgovaraju” sa operativnim sistemom
putem takozvanog API-ja (Application Program Interface – programski interfejs aplikacije).
API zavisi od operativnog sistema koji koristite i sastoji se od različitih komandi i funkcija
koje operativni sistem izvršava za aplikacije. Na primer, aplikacija može da pozove
operativni sistem da učita ili snimi datoteku. Zbog toga aplikacija ne mora sama da čita
disk, šalje podatke na štampač ili da obavi bilo koju od usluga koje može da joj pruži
operativni sistem. Kako je aplikacija potpuno izolovana od hardvera, ona može da se izvršava
na različitim sistemima. Aplikacija se piše za komunikaciju sa operativnim sistemom,
a ne sa hardverom.
Operativni sistem zatim „razgovara” sa slojem BIOS-a. BIOS se sastoji od svih pojedinačnih
upravljačkih programa koji rade između operativnog sistema i samog hardvera.
Kao takav, operativni sistem se nikada neposredno ne obraća hardveru, već uvek mora da
koristi odgovarajući upravljački program. Tako se obezbeđuje jednoobrazan način obraćanja
hardveru. Obično je dužnost proizvođača hardvera da obezbedi upravljačke programe za
svoje proizvode. Kako upravljački programi moraju da rade između hardvera i operativnog
sistema, oni su specifični za svaki operativni sistem. Prema tome, proizvođač hardvera
mora da ponudi različite upravljačke programe koji će raditi pod DOS-om, Windowsom
9x, Windowsom NT, Windowsom 200, operativnim sistemom OS/2, Linuxom itd.
Kako sloj BIOS-a operativnom sistemu izgleda isti bez obzira na hardver koji se nalazi
iznad njega (ili ispod, u zavisnosti od tačke posmatranja), možemo koristiti isti operativni
sistem na različitim PC-jima. Na primer, Windows 98 možete da koristite na dva računara
sa različitim procesorima, diskovima, video adapterima itd., ali će Windows 98 izgledati i
raditi sasvim isto na oba sistema. To je zato što upravljački programi obavljaju iste osnovne
zadatke bez obzira na to koji se hardver koristi.
Kao što vidite na slici 5.1, slojevi operativnog sistema i aplikacija mogu na različitim
sistemima da budu identični, iako se hardver drastično razlikuje. Kako se BIOS sastoji od
softverskih upravljačkih programa koji povezuju hardver sa softverom, sloj BIOS-a se sa
jedne strane prilagođava jedinstvenom hardveru, ali s druge strane operativnom sistemu
izgleda potpuno isti.
Najveće razlike između različitih sistema nalaze se u hardverskom sloju. Zadatak BIOSa
je da maskira razlike među hardverom kako bi mogao da se koristi dati operativni sistem
(pa prema tome i aplikacije).

BIOS Hardver i softver

Sam BIOS je softver koji se sastoji od svih različitih upravljačkih programa i služi kao

interfejs između hardvera i operativnog sistema. BIOS je jedinstvena vrsta softvera, jer se

ne učitava sav sa diska; neki njegovi delovi su unapred učitani u čipove na sistemskoj

ploči i adapterskim karticama.

BIOS u PC-ju potiče iz tri izvora:


ROM BIOS matične ploče


BIOS adapterske kartice (kakav se nalazi na video karticama)


učitan sa diska (upravljački programi)

BIOS matične ploče se najčešće smatra hardverom a ne softverom zato što se BIOS

matične ploče nalazi u ROM čipu (read-only memory – memorija samo za čitanje) na ploči

i zato što sadrži početne softverske upravljačke programe potrebne da bi sistem počeo s

radom. Pre mnogo godina, kada se na prvim PC-jima koristio samo DOS, to je bilo dovoljno

i nisu bili potrebni drugi upravljački programi; BIOS matične ploče je sadržao sve što je

bilo potrebno. BIOS matične ploče obično sadrži upravljačke programe za osnovne

komponente sistema, uključujući tastaturu, disketnu jedinicu, disk, serijske i paralelne

priključke i drugo. Kako su sistemi postajali složeniji, dodavan je hardver za koji nisu

postojali upravljački programi ni u jednom BIOS-u matične ploče. Tu spadaju uređaji kao

što su noviji video adapteri, CD-ROM uređaji, SCSI diskovi itd.

Da se za podršku novih uređaja ne bi posebno pravio novi BIOS matične ploče bilo je

jednostavnije i praktičnije prekopirati potrebne nove upravljačke programe na sistemski

disk i podesiti operativni sistem da ih učita za vreme podizanja sistema računara. Tako se

podržava većina CD-ROM uređaja, zvučnih kartica, skenera, štampača, uređaja PC card

(PCMCIA) itd. Kako ti uređaji nisu potrebni za vreme podizanja sistema, sistem može da

se podigne sa diska i sačeka da se ostali upravljački programi učitaju za vreme početnog

učitavanja operativnog sistema.

Neki upravljački programi su, međutim, potrebni za vreme podizanja sistema. Na primer,

kako ćete videti bilo šta na ekranu ako video kartica nema skup upravljačkih programa

negde u ROM-u? Jedno rešenje bi bilo da se napravi BIOS matične ploče sa ugrađenim

odgovarajućim upravljačkim programima za video. To, međutim nije praktično zbog

različitih video kartica od kojih svaka ima vlastite upravljačke programe. Na kraju biste

imali na stotine različitih ROM-ova matične ploče (za svaku video karticu drugačiji). Umesto

toga je IBM, kada je projektovao originalni PC, došao do boljeg rešenja. Predvideo je da

ROM na matičnoj ploči pretraži slotove i potraži adapterske kartice koje imaju ROM. Ako

bi se pronašla kartica sa ROM-om taj ROM bi se izvršio u fazi podizanja sistema pre

učitavanja operativnog sistema sa diska.

Stavljanjem upravljačkih programa u ROM neposredno na karticu izbegava se menjanje

ROM-a matične ploče da bi se dobila ugrađena podrška za nove uređaje, pogotovo za one

koji treba da budu aktivni za vreme podizanja sistema. Nekoliko adapterskih kartica skoro

uvek sadrži ROM:


Sve video kartice imaju ugrađeni BIOS.


SCSI adapteri koji podržavaju podizanje sistema računara sa SCSI diskova imaju

ugrađeni BIOS. Imajte u vidu da u većini slučajeva SCSI BIOS ne podržava ni jedan

drugi uređaj osim diska. Ako koristite SCSI CD-ROM, skener, zip uređaj i slično

ipak ćete morati da učitate odgovarajuće upravljačke programe sa diska.


Mrežne kartice koje podržavaju podizanje sistema računara neposredno sa servera

za datoteke obično imaju ugrađeni ROM za podizanje sistema, odnosno IPL ROM

(Initial Program Load – početno učitavanje programa). Na taj se način PC na LANu

može konfigurisati kao radna stanica bez diska – što se naziva i Net PC, NC

(Network Computer – mrežni računar), pa čak i pametni terminal.


IDE ili kartice sa nadogradnjom za disketne uređaje omogućavaju da se priključi više

upravljačkih programa (ili različite vrste) od onih sa same matične ploče. Ovim

karticama je ugrađeni BIOS potreban da bi se sa njih mogao podizati sistem računara.


Kartice Y2K sadrže ispravke BIOS-a kojima se ažurira bajt za vek u CMOS RAM-u.

Na ovim karticama se nalazi mali upravljački program u BIOS-u koji nadgleda bajt

za godinu i ispituje da li se godina promenila sa 99 na 00. U takvom slučaju se bajt

za vek prepravlja iz 19 u 20 i tako ispravlja greška u nekim starijim BIOS-ima matične

ploče.

BIOS i CMOS RAM

Neki brkaju BIOS sa CMOS RAM-om u sistemu. Ovoj zabuni doprinosi to što se program za
podešavanje BIOS-a koristi i za podešavanje i čuvanje parametara konfiguracije u CMOS RAM-u.
U stvari, to su dve potpuno odvojene komponente.
BIOS matične ploče se čuva u nepromenljivom ROM čipu. Na matičnoj ploči se takođe nalazi čip
RTC/NVRAM (Real-Time Clock/Non-Volatile Memory – sat realnog vremena/trajna memorija).
To je u stvari čip sa digitalnim satom i sa još nekoliko bajtova memorije.
Prvi se na PC-ju koristio čip Motorola MC146818, koji je imao 64 bajta memorije od kojih je 10
služilo za rad sata. Mada se naziva trajnom memorijom, ona to u stvari nije, tj. bez napajanja će
podaci o vremenu i datumu biti izbrisani. Naziva se trajnom zato što je izvedena CMOS tehnologijom
(Complementary Metal-Oxide Semiconductor – komplementarni metal-oksidni poluprovodnik); tom
tehnologijom dobija se čip koji radi sa veoma malo napajanja iz baterije u sistemu, a ne napajanjem
od naizmenične struje. Zato se često, mada tehnički pogrešno, taj čip naziva CMOS RAM čipom;
to je lakše izgovoriti nego RTC/NVRAM čip. Većina RTC/NVRAM čipova troši 1 mikroamper
(milioniti deo ampera), što znači da im za rad treba veoma malo napajanja iz baterije. Većina može
da traje pet godina, sve dok se litijumska baterija ne istroši i sačuvani podaci ne izgube.
Kada pokrenete program za podešavanje BIOS-a, podesite parametre za disk i ostale parametre
BIOS-a i sačuvate ih, ti se parametri upisuju u memoriju RTC/NVRAM čipa (koji se naziva i CMOS
RAM čipom). Kad god se sistem računara podiže, on čita parametre iz CMOS RAM čipa da bi
odredio kako treba konfigurisati sistem. Između BIOS-a i CMOS RAM-a postoji veza, ali su to dva
sasvim različita dela sistema.

BIOS maticne ploce

Sve matične ploče moraju da imaju jedan poseban čip koji sadrži softver i koji zovemo

BIOS ili ROM BIOS. Ovaj ROM čip sadrži programe za pokretanje sistema i upravljačke

programe koji služe kao interfejs za osnovni hardver sistema. U BIOS-u postoji i POST

(Power-On Self Test – samoispitivanje kod pokretanja) kojim se odmah po uključivanju

računara ispituju glavne komponente sistema, a obično i program SETUP za čuvanje

podataka o konfiguraciji sistema u CMOS (Complementary Metal-Oxide Semiconductor

– komplementarni metal-oksidni poluprovodnik) memoriji koja se napaja iz baterije na

matičnoj ploči. Taj CMOS RAM se često naziva i NVRAM (trajni RAM), zato što koristi

oko 1 milioniti deo ampera električne struje i može godinama da čuva podatke pomoću

male litijumske baterije.


BIOS je niz programa ugrađenih u jedan čip ili u nekoliko čipova, u zavisnosti od dizajna

računara. Taj niz programa se učitava u računar čim ga uključite, čak pre operativnog

sistema. Jednostavno, BIOS u većini PC-ja ima četiri glavne funkcije:


POST – Power-On Self Test. POST testira procesor, memoriju, skup čipova, video

adapter, kontrolere diskova, disk uređaje, tastaturu i druge bitne delove.


BIOS setup. Program za određivanje i podešavanje sistema. Ovaj program koji se

pokreće pritiskom na poseban taster za vreme POST-a obično ima menije za

podešavanje matične ploče i parametara skupova čipova, datuma i sata, lozinke,

upravljačkih programa za diskove i drugih osnovnih sistemskih parametara. Tu se

mogu podesiti i parametri za upravljanje napajanjem i redosled uređaja za podizanje

sistema. Kod nekih starijih 286 i 386 sistema program Setup nije bio u ROM-u, pa se

sistem morao podizati sa posebne Setup diskete.


Bootstrap loader. Rutina koja čita disk uređaje i traži ispravan glavni sektor za podizanje

sistema. Ako pronađe sektor koji zadovoljava minimalne kriterijume (da se završava

bajtovima sa sadržajem 55AAh), učitava ga i pokreće. Program u glavnom sektoru

za podizanje sistema zatim nastavlja postupak učitavanjem sektora za podizanje

operativnog sistema koji učitava osnovne datoteke operativnog sistema.


BIOS – Basic Input Output System. Naziv se odnosi na niz upravljačkih programa koji

nakon podizanja sistema služe kao osnovni interfejs između operativnog sistema i

hardvera. Kada koristite DOS ili Windows u sigurnosnom režimu, upotrebljavaju

se isključivo upravljački programi iz BIOS-a.





 

Znate li kako funkcionise video nadzor ili CCTV?Krenucu od kamera.Rijec kamera potice od latinske rijeci “camara obscura”sto u prijevodu znaci tamna soba.Umjetnici su u srednjem vijeku koristili mracnu kutiju da bi precrtali slike i od tada je kamera napredovala.
Najvaznija komponenta kamere je CCD cip.Kvalitetnije kamere imaju bolje dizajniran cip,koji sadrzi neke novine:On Chip lens (OCL),kompenzacija pozadinskog svetla (BLC),tehnologija odvodjena viska napajanja…

Karakteristike kamere
Najvaznije karakteristike kamere su rezolucija,osjetljivost,signal za nivo buke,napajanje kamere,vrsta cipa i radna temperatura.Dvije glavne karakteristike kamere su rezolucija i osjetljivost.

Rezolucija je izraz koji oznacava kvalitet definicije i jasnoce slike i odredjena je linijama.,sto bi znacilo vise linija –veca rezolucija a to svodi na bolji kvalitet slike.Dijeli se na Vertikalnu i horizontalnu.Rezolucija zavisi od broja piksela (tacaka slike) na CCD cipu.Sto veci broj piksela na CCD cipu kamera ce imati bolju rezoluciju,odnosno rezolucija je u direktnoj srazmeri sa brojem piksela na CCD cipu.

Vertikalna rezolucija predstavlja broj horizontalnih linija i ogranicena je brojem horizontalnih linija.U PAL ihima 625,a u NTSC 525.Mjereno Kellovim faktorom (faktor preglednog koeficijenta) max vertikalna rezolucija iznosi 0,7 od broja horizontalnih linija.Kad izmjerimo max vertikalna rezolucija je:
Za PAL 625x0,7=470 linija
Za NTSC 525x0,7=393 linija

Horizontalna rezolucija je broj vertikalnih linija.Teoretski,horizontalna rezolucija se moze beskonacno povecavati,ali to ogranicavaju dva faktora.
Tehnoloski moze da bude nemoguce povecati broj piksela u cipu.Sto se vise povecava broj piksela u cipu,smanjuje se velicina piksela sto utice na osjetljivost.Postoji veza izmedju rezolucije i osjetljivosti .Ukoliko je u tehnickom opisu kamere data samo jedna rezolucija,to je obicno horizontalna rezolucija.
Postoje razlicite metode mjerenja rezolucije.
Za crnobijele kamere Low rezuluciju:380-420 linija,a High rezolucija:570 linija
Za kolor kamere Low rezuluciju:330,a High rezolucija:470 linija

Osjetljivost mjerena luksima pokazuje minimalni nivo svijetla snimanog objekta koji je potreban za dobijanje prihvatljive video slike.Osjetljivost zavisi od velikog broja promenljivih.Obicno promenjive koje se koriste u tehnickom opisu kamere nika nisu iste kao na terenu,pa zato ne pokazuju koje je svijetlo potrebno.Na primjer,kamera pokazuje min osvjetljenje 0,1 lux.Mjesecina daje ovaj nivo svijetla,ali kad se kamera instalira pri mjesecevom svjetlu,kvalitet slike je los ili slike uopste nema.
Kako to funkcionise?Svjetlost pada na snimani objekat.Odredjeni procenat biva apsorbovan,a ostatak se reflektuje i krece prema socivu kamere.Zavisno od otvora optike na kameri,odredjeni dio svjetla pada na CCD cip.Zati ovo svjetlo proizvodi naboj,koji se pretvara u napon.